Şem-i Tebrizi’ye sordular:
“Madem ki kader var neden bu çaba?”
Şems-i Tebrizi bunun üzerine; “Kader: Yolun tamamını değil, sadece yol ayrımlarını verir. Güzergâh bellidir. Ama tüm dönemeçler ve sapaklar yolcuya aittir. Öyleyse ne hayatın hakimisin ne de hayat karşısında çaresiz…”
Yolun sonuna değil de yol da yaşadıklarımıza, öğrendiklerimize, keşfettiklerimize ve izlediklerimize odaklasak nasıl bir hayatımız olurdu? Şu günümüzden daha farklı neler hissederdik acaba?