Mutluluğun resmini çiziyorduk

Televizyon yoktu

Gazetede her zaman olmazdı.
Öyle güzel günlerdi keyfimiz bozulmazdı hiç!
Dışarıda kar.
Ama kuzine içten içe öyle yanıyor ki.
Kuzinenin üzerinde demir maşa.
Maşanın üzerinde de ekmek dilimleri.
Aydınlık bir kış sabahı güzel kızarmış ekmek  kokusu.
Sucuk lükstü. Yumurta lezzetli.
Ekmek her zaman ekmek gibi.
Birkez olsun kümesten yumurta almamış,
birkez olsun o kızarmış ekmeğin kokusunu
duymamış ve fakat alışveriş 
merkezinin restorant katlarında boğucu bir gürültü ve havasızlık 
içinde hamburger keyfine fit olmuş çocuklar ve
gençler için ben ne kadar yaşlıyım.
Dışarıda kar.
İçeride kanaat.
İçeride huzur.
Öyle güzel temizdikki. Keyifimiz bozulmadı hiç!
Portakal kabuklarını sobanın üzerine dizer,
Kokusuna ram olurduk.
Kestane közlemek büsbütün bir gecenin
akıllara seza mutluluğuydu.
Sonra illaki büyüklerin anlattığı hikayeler,
hatıralar. 
Birçoğu arızalı ve tadaviye muhtaç beyinlerden
çıkma
dizilerin ve filmlerin açtığı hasarlar yerine,
geniş ve besleyici bir masal dünyası.
Lezzet bir tarafa, kokuyada hasret
kalacağımız kimin aklına gelirdi?
Ekmeklerimiz el değerek üretilirdi
sağlıklıydı, lezzetliydi ve mis gibi kokardı.
Çay da kokardı.
Domates de.
Bütün bu nefasete, küçücük bir bakkal 
dükkanının zenginliği yetiyordu.
Dışarıda kar.
İçerde huzur.
Mutluluğun resmini çiziyorduk..