RUHUMUZ ÇOCUK

      Hepimizin içinde aslında o küçücük çocuk duruyor. Sadece yaş aldıkça toplum tarafından bizden beklenen forma bürünerek, öyleymiş gibi yaşayıp öyleymiş gibi davranıp onu en derinlerde unutuyoruz.

Çoğunlukla iç dünyamız, umutsuz bir kara kutu içinde hapsolmuş gibi hisseder kendini. Yalnız ve çaresiz..

Aslında tüm bu çaresizliklerin çözümünü “çocuk ruhumuz” biliyor. Yapacağımız şey sadece onu hatırlamak ve olduğu yerden elini tutup çıkarmak ve hatta bazen onun başını okşamak.

 Mesela çocukluğunu hatırla! Ne kadar uzun günler yaşardın; Dolu dolu, neşeli, bazen hüzünlü, bazen eğlenceli, oyundan unutup çoğunlukla aç ve terli ama hep mutlu ve umutlu. Kavga etsek bile kin nefret duymadan umutsuzluğa kapılmaksızın, kısa bir süre sonra yine, kavgayı bile unutup, oyuna devam ederdik. Bilirdik sanki hiç bir şeyin aynı kalmayacağını. Kavganın sebebini bile unuturduk

İçindeki çocuğun ruhuyla yaşarsan bilirsin hiçbir şeyin aynı kalmayacağını; en umutsuz, en üzgün ve karamsar günlerin hepsinin gelip geçeceğini, hiçbir iyi şeyin sonsuza kadar kalmadığı gibi kötü duygu ve durumların da aynı kalmayacağını. Ve o umutla içini yine heyecan kaplayacağını..

Bazen hislerimizden utanır ve düşüncelerimizi dile getirmeyiz, fakat hislerimizden utanmamak ve düşüncelerimizi dile getirmek, ruhlarımızın öğrenmesi gereken en önemli ders.

Bazı günler kalbimiz çok büyükken, bazı günler ufacık oluyor, soğuyor sanki kalbimiz yok oluyor. Ama unutmamalı ki hepsi geçiyor. En ufak şeyler büyüyor; tıpkı bir tohumun kocaman bir meyve ağacına dönüşmesi gibi. Kalp kimi zaman zar zor duyduğunuz bir fısıltı olur, bazı günler kasvetli içi yağmur dolu bir bulut, çoğu zaman kırılır, ama kırık şeyler tamir olabildiği gibi solmuş bir çiçeğin yeniden açabildiğini unutma. Sadece içinde duran o küçük çocuğu hatırla ve her şeyin gelip geçici olduğunu unutma..

Çok ciddiye almadan yaşa bu hayatı. 

Çocuk ruhunla kal. 😊