Asla affetmeyeceğiniz, asla unutmayacağınızı düşündüğünüz kişi kimdir ya da hangi deneyimdir?

Sizi geçmişte tutan nedir?

Affetmeyi reddettiğimizde, geçmişe saplanıp kalır ve şu andan uzaklaşırız.

Ya, aslında affetmeyi, kendimize bir hediye olarak görebilseydik...

Bizi geçmişten, geçmiş deneyimlerden ve geçmiş ilişkilerden kurtaran, hayattan zevk almamızı sağlayan mucizevi bir hediye olduğunu görebilsek… Affetmek; hiçbir zaman başkasıyla ilgili değildir. Affetmek bir kişiye, bir duruma ya da bir olaya hangi bakış açısıyla baktığınızla ilgilidir.

Affetmek kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin hapishanesinden özgürlüğe kavuşmaktır. Affetmek, acı ya da üzüntü yerine neşe ve mutluluk hissetmektir. Affetmeyi reddederek, bize iyi hissettirmeyen o düşüncelere saplanıp kalmayı seçebiliriz ya da affedip o saplantıdan özgürleşerek mutlu bir gelecek yaratabiliriz.

“Bunu hak edecek ne yaptım?” diye düşünmek yerine; “Bu yaşadığım deneyim bana ne katıyor, ne öğretiyor?” diye düşünseydik, kendimizi ne kadar özgürleştirirdik?

Genellikle acı dolu deneyimleri biriktiririz ve o deneyimlerden uzaklaşacak kadar kendimizi sevmeyiz. Affetmek, kendimizi sevdiğimizi kendimize göstermenin yollarından biridir. İşte bu yüzden affetmeliyiz. Artık bize hizmet etmeyen, görevini tamamlamış duyguları bırakırken eski acıların ve ağrıların omuzlarımızdan indiğini hayal edelim. Bırakalım; kalbimizin kapıları kocaman açılsın. Herkesi, her şeyi affedelim. Kendimizi, tüm geçmiş deneyimleri, tüm yaşanmışlıkları affedelim ve özgürleşelim.