Modern Ve Haklı Yalnızlık
Halktan kaçan adam kendini ormanın derinliklerine attı. Senelerce kaldı orada ve sonra bir yakarış yükseldi içinden 'Acaba' dedi ve ardından 'Neden?' onu sardı bu bilinmez hastalık, kendine söz geçiremiyor ve deli gibi koşturuyor aklının ormanlarında, sığınak yok bu kasvetli ormanda cevap vermeli kendine fakat nasıl?
Teslim oldu adam, takati kalmadı çaresizlik bataklığında bıraktı çırpınmayı ve yorgunluktan dizlerinin üstüne düştü, ormanın en büyük ağacının önünde.
Adam en sonunda haykırdı, içinde acabaların doğurduğu o kelimeyi 'Neden?'
Ağaç savurdu dallarını terlemekten bitap olmuş adamı serinletmek için ve derinden bir ses ile sorusunu cevapladı, adam bir daha sordu ve bir daha, her sorduğunda ağaç cevapladı.
Ayağa kalktı adam ve yine sordu ağaca 'Neden beni sorularımdan kurtardın?'
Ağaç bir daha cevap verdi 'Ben bilge değilim, sadece bilgelik suyunu köklerimden çektim ve vermezsem günah, bana hayat vereni bir başkasına!'
Adam artık bu ormana ayak bastığı ilk kişi değildi, içini saran şey bu sefer O’nun için memnun etmekti yarattıklarını ve bunun için bilgeliği tıpkı onun gibi hazır olan kalplere yaymaktı tek isteği çünkü adam çaresizliğin acılığını tatmıştı.
Oysa günün birinde yalnızlık yoracak seni, günün birinde gururun iki büklüm olacak ve cesaretin kırılacak. "Yalnızım! diye haykıracaksın günün birinde. Günün birinde sende yüksek olanı artık görmeyeceksin ve sende alçak olana çok yakın olacaksın; kendi ululuğun bile bir hayalet gibi korkutacak seni. "Her şey sahte!" diye bağıracaksın günün birinde!
Ve
